Blog

Half uur te laat…
Waarom ik een half uur te laat op 1e Pinksterdag mijn moeder ophaalde.

Ik vertrok op tijd. Onderweg op de fiets kwam ik als 1e bij een ongeluk aan, een ongeluk wat net was gebeurd. Midden op de weg lag een motorrijder. Dat is best een vreemd gezicht als je dit onverwachts voor je ziet; nog niemand erbij terwijl de motorrijder zich niet bewoog.
En wat doe je dan onmiddellijk? Je fiets neerzetten en kijken naar de gewonde. Het eerste wat door mij heen ging was: Jeetje, had ik nu maar EHBO… Direct daarna drong het tot mij door dat we midden op de weg waren en dat de auto’s moesten stoppen! De eerste auto, het was een oude kever, die van achteren kwam, maande ik tot stilstaan; de beste man begon direct 112 te bellen en zette zijn waarschuwingslichten aan.

De gewonde op de weg bleek een vrouw te zijn van mijn leeftijd.
Ze was bij kennis en helder maar ze had pijn.
Pijn in haar rug waarop ze lag maar ook omdat ze haar rugtas nog om had en dat deed zeer! Nou weet ik niet veel van EHBO maar ik weet wel dat je een verkeersslachtoffer niet moet verplaatsen als dit niet strikt nodig is.

En toen begon een heel batterij aan hulp spontaan te lopen. Mannen regelde uit zichzelf het verkeer, een andere man hield het hoofd van de gewonde stabiel, 2 anderen steunde haar door er gewoon te zijn en de man van de auto die 112 had gebeld gaf mij zijn telefoon voor de instructies van de centrale terwijl ik haar hand steeds vast hield.
Zoveel directe hulp waarbij het leek dat iedereen wist wat hij moest doen was ontroerend om te zien. De gewonde vrouw bleef gelukkig bij kennis en aanspreekbaar en de ambulance kwam heel snel.

Weer onderweg op de fiets vroeg ik mijzelf af waarom het hele gebeuren mij zo raakte, naast de schrik, waarom het geheel zo ontroerde.
Na even nadenken wist ik het: het was de grote saamhorigheid met de mensen bij het ongeluk.
Alle betrokkenen stonden als team even stil bij datgene wat als enige op dat moment van belang was: de gewonde vrouw.
En het voelde goed om hier een onderdeel van te zijn, een onderdeel van dit team.

Herken je een gevoel van saamhorigheid met je omgeving?
Of herken je juist het gebrek hieraan?
Erover praten helpt, altijd. Bel of mail me, ik luister graag naar je.

Soms heb je het druk. Je bent met alles tegelijk bezig en je weet dat je voor sommige dingen even geen tijd hebt.
Soms ben je minder druk en lijkt het of je nu wel de tijd hebt voor sommige dingen. Maar evengoed doe je niets.

Ik merkte dit een poosje geleden toen ik herstelde van een valpartij en een dikke griep die hierop volgde. Ik begon weer op te knappen, het eten smaakte weer en ik voelde mij weer langzaam aan beter worden. Maar ik deed naast eten, aankleden en slapen niets. Ik voelde geen ruimte om ook maar iets te ondernemen terwijl ik wel de ruimte qua tijd had. Ik verveelde me zelfs af en toe. Toch kwam ik tot niets.

Over het algemeen vinden we dit logisch na ziekte of blessures, dan mag je uitzieken om weer op krachten te komen. Dat we ook na geestelijk knauwen of mentale opdonders geen ruimte voelen is niet bij iedereen bekend. Na een spannende of drukke tijd of als er ruzie is geweest, geldproblemen of zorgen vinden we het maar gek waarom we geen tot weinig energie hebben en weinig tot niets ondernemen De geestelijke vermoeidheid kan er ook pas later uitkomen, soms maanden later.

Maar dit is zoals het werkt; lichaam en geest is nou eenmaal één.

Wanneer je merkt dat je geen energie of ruimte voelt om iets te gaan doen; ga dan eens bij jezelf na wat hiervan de oorzaak kan zijn en ga vooral niet geforceerd aan de slag.
Kijk wat er de laatste tijd heeft gespeeld en geef jezelf de ruimte om hiervan te herstellen.

Om het verschil te voelen van ruimte hebben en ruimte voelen.

Staan op een rommelmarkt als verkoper is 2x feest: je komt van je oude spullen af en je hebt een gezellige met je medeverkopers.
Als het dan ook nog lekker weer is heb je dubbel plezier.
Een klein meisje van 7 jaar ziet een duikbril met snorkel liggen bij een verkoper, ze wil deze heel graag hebben.
Samen met haar papa gaat ze vragen wat het kost: €10,-
Maar zoveel geld heeft ze niet, ze heeft nog maar €3,95 over van de €5,- die ze mee mocht nemen. Ze had al iets gekocht.
Teleurgesteld druipt ze af en loopt terug naar het kleed waar haar moeder en haar oma spullen verkopen.

Aan het begin van de middag komt plotseling de verkoper van de duikbril en snorkel naar het meisje toe: hij vraagt of ze de €3,95 nog heeft. Ze mag de duikbril + snorkel van hem kopen. Overgelukkig leegt ze haar portemonneetje in de handen van de verkoper. En haar dag kon helemaal niet meer stuk toen ze van een andere mevrouw ook nog eens roze waterschoentjes kreeg, helemaal voor niks!
Ik kon dit schouwspel van dichtbij meemaken, want dat kleine meisje is mijn kleindochter.

Mijn visie hierop: lieve mensen ontmoeten lieve mensen.

Wil je ook meer lieve mensen ontmoeten?
Laat me je hierbij helpen en stuur mij een berichtje via info@praktijkyouknow.nl of bel me op 06-260 222 19.

Ik neem dan zo snel mogelijk contact met je op.

Ik ben altijd het type geweest van ‘wat moet dat moet en afspraak is afspraak’. Zo zijn we vroeger thuis ook opgevoed.
Tot ik jaren geleden tijdens een rondje lopen met een van mijn zussen begon te mopperen over het huishouden. Ik vertelde: ‘vandaag moest ik de badkamer weer eens schoonmaken, maar daar had ik toch eigenlijk zo geen zin in. Natuurlijk heb ik het wel gedaan, het moest echt’.

Mijn zus gaf me deze wijze raad: wacht de volgende keer tot je zin krijgt om schoon te maken, vraag jezelf af wat er gebeurt als je het vandaag niet doet en wie je hierbij te kort doet. Meestal kan het uitgesteld worden tot je er wel klaar voor bent. Want het kost enorm veel energie om dingen tegen je zin in te doen.’ Mijn eerste reactie was: ‘ja maar dan gebeurt het nooit, schoonmaken is nou eenmaal geen hobby van me!’
Maar de zin kwam wel binnen bij me want wat gebeurde er: door te stoppen met het gevecht in mijn hoofd (eigenlijk moet ik, maar ik wil niet!) kreeg ik ruimte. Geen schuldgevoel want ik ga het immers wel binnenkort doen, alleen niet NU.
Toen ik eenmaal de badkamer onder handen nam was ik én zo klaar én ik had er geen zwaar werk van ook al was het nog steeds niet mijn lievelingsklusje. Wat een verschil met als ik MOET van mezelf!

Som kan je dingen niet uitstellen. Als je een keer geen zin hebt om te koken en je bloedjes van kinderen zitten om 18.00 uur aan tafel en er is niets, ja dan heb je een probleem. Het zoeken naar een alternatief is dan wel nodig.

De laatste jaren pas ik dit ook steeds vaker toe op verplichtingen waarvan je denkt dat dit moet en ik er echt geen zin in heb: verplichte feestjes bijvoorbeeld. Dan stel ik mezelf de vragen: ‘wie doe ik tekort als ik niet kom’ en ‘ hoe zou ik het vinden als iemand naar mijn feestje komt alleen omdat het MOET en niet omdat hij of zij het leuk vindt?’ Dan is de keuze snel gemaakt en komt deze zin in mij op: als het van jezelf mag, mag het (vaak) ook van een ander.

Hoe vaak doe jij iets of alles tegen je zin? Herken je ook dat dit dubbel zoveel energie kost maar durft of kan je dit niet te veranderen?

Laat mij je helpen en neem contact met me op via info@praktijkyouknow.nl of bel 06-260 222 19

Gisteren, 1e Pinksterdag was de muzikale wandeling in Wervershoof een mega-succes ondanks dat het noodgedwongen een half uur later werd dan 13.15 uur dat ik mijn moeder zou ophalen (zie voor het waarom mijn volgende blog).
Mijn moeder stond al start-klaar en vroeg direct of het soms met muziek te maken heeft waar we naar toe gingen. Ze had gehoord over de muzikale wandeling maar geen idee dat 2 kleinzoons hier ook zouden optreden.

Wij op de fiets naar Wervershoof, mijn oudste zus ging ook gezellig mee.
De herkenning toen ons moeder Kris en Marc zag spelen was prachtig om te zien en ze genoot zichtbaar van de muziek uit de jaren ’60 tot en met heden.
Nou was het ook een geweldig optreden! Met veel plezier en enthousiasme muziek maken komt altijd over en ja, talent is er ook, dat hoor je snel (ook al ben je als moeder bevooroordeeld natuurlijk!)

Het was een prachtige middag, het weer kon niet beter, er waren veel mensen bij ieder optreden en de sfeer zat er goed in.
Maar een regelrechte topper was natuurlijk de uitspraak van mijn moeder toen ik zei erg blij te zijn dat ze direct mee ging:

” tuurlijk ga ik mee, onverwachts voegt altijd!”

Mijn moeder van bijna 87 jaar is, zoals een echte West-Fries zou zeggen, ‘een quick wijffie’. Ze bestiert haar eigen huishouden, ze kookt iedere dag met veel smaak voor zichzelf, ze houdt met veel plezier de tuin bij die best wel veel werk vraagt en wandelt en fietst er nog lustig op los. En nee, niet op een elektrische fiets.
Ze voelt zich gezegend dit allemaal te kunnen doen.

Vandaag, op deze mooie Pinksterdag neem ik haar onverwachts mee naar de Muzikale Wandeling hier in Wervershoof. Om te kijken naar haar 2 kleinkinderen Kris en Marc van Young and Younger.
Straks ga ik haar bellen om te zeggen (nee, niet vragen…) dat ze om 13.15 uur klaar mag staan om opgehaald te worden zonder dat ze weet waarvoor. Een soort van overvallen dus. (Eerdere ervaringen laten weten dat mijn moeder het fijner vindt het niet van te voren te weten, dan gaat het maar malen in het hoofd, zegt ze).

Ik ga er weer achter komen of de lijfspreuk van mijn moeder nog steeds werkt: onverwachts voegt altijd!

Wordt vervolgd….

Hoe ga jij om met onverwachte dingen? Laat je je af en toe verrassen of brengt het je van je stuk?

Het is alweer een aantal jaren geleden. Ik was 15 jaar, net van school en als opvolger van mijn zus de hele week bij lieve mensen in het huishouden aan het werk, gewoon in één gezin. Dat kon nog in die tijd, er was nog geen tijdschrijven, inroosteren of uitklokken bij dit werk.
Het was heel gewoon dat ik iedere zaterdag mijn weekloon kreeg + 1 pakje shag. Want ik hoorde nu bij de volwassenen (15jaar !) en mocht dus roken.

Dat waren nog eens tijden…..
Geen moeilijk gedoe over hoe slecht roken was of wat de consequenties konden zijn, nee, eigenlijk alleen moeilijk gedoe als je NIET rookte. Als je niet rookte hoorde je er niet echt bij, telde je niet echt mee en als je last van de rook had was je een aansteller.
Zo simpel was dat toen.
Arme niet-rokers op verjaardagen of feesten!

In deze tijd is het anders en lijken de zaken wel omgekeerd; om te roken moet je naar buiten maar niet overal mag dit; moet je naar een speciaal rokershok maar ook dit mag binnenkort niet meer in cafés; mag je niet meer roken in de buurt van een ziekenhuis en wordt je als roker scheef aangekeken als je wilt roken onder werktijd.

Begrijp me goed, ik ben geen voorstander van het roken, ik ben 37 jaar geleden gestopt en heb hier nooit spijt van gehad.
Ik vind het wel een beetje sneu voor de mensen die nog steeds erg van het roken kunnen genieten; ze worden nu door alle maatregelen aan alle kanten uitgerookt…..

Twee kleinkinderen, allebei ruim 2 jaar.
De een is open en gevoelig, de ander kijkt eerst de kat uit de boom en is gevoelig.
Bij allebei werkt het principe: als er genoeg vertrouwen is in de volwassenen om hun heen, pas dan is het goed.
Dan laten ze zich rustig naar bed brengen ook al zien ze oma niet iedere week.
En dat is genieten.

De mannetjes zijn allebei verschillend maar hebben deze uitwerking op deze oma:

Wil je ook de mensen om je heen (weer) gaan vertrouwen…..

Laat me je hierbij helpen, klik op http://praktijkyouknow.nl/contactformulier
en stuur mij een berichtje. Ik neem dan zo snel mogelijk contact met je op.

Ieder jaar overvalt het me weer een beetje: As-woensdag, de woensdag na Carnaval en het begin van de vastentijd. Veertig dagen waarin ik mezelf uitdaag geen chocolade te eten. Ik ben een echte chocoholic en sinds een paar jaar eet ik in deze 40 dagen even geen chocola om te kijken hoe dit is als ik mezelf iets ontzeg. Wat dit met mij doet en of ik sterk genoeg ben om de bruine-, witte- gevulde- of met nootjes heerlijkheden een poosje kan weerstaan.

Nou, dit is best heftig, de verleidingen liggen overal op de loer.
Uiteraard in de winkel, in reclamefolders maar ook op kantoor waar een grote glazen pot staat met paaseitjes en ik ben de hele dag alleen met die pot… Of thuis zitten en ineens alleen maar chocoladehagel op je brood willen… Of uit eten gaan met als toetje koffie/thee met overheerlijke bonbons….

Geloof me, verschillende keren stond ik op het punt om toe te geven, heb dit niet gedaan en mijzelf hiervoor een dikke schouderklop gegeven!
Tot gisteren, Paaszaterdag. Dan houdt mijn zelfgekozen niet-mogen op en geniet ik weer volop van chocola. Niet overdreven veel maar wel met groot plezier. Want het is echt zo: je geniet dubbel na een poosje van onthouding!

De overeenkomst tussen kittens en peuters: hun doorzettingsvermogen.

Dagelijks doe ik een rug-oefening en lig ik languit op een matje op de grond. Kussentje onder het hoofd, kleedje over de benen en heerlijk voor 10 minuten even ontspannen.
Natuurlijk is dit een uitnodiging voor kitten Oortje, niet om rustig bij mij te komen liggen, nee, hij wil aandacht.

Hij loopt letterlijk een paar keer over mij heen, gaat eens snuffelen aan mijn gezicht en oor (kippenvel!), bijt voorzichtig eens in mijn vingers en als alles geen resultaat geeft gaat hij maar rechtop bovenop mijn maag zitten. Demonstratief.

En ja, er komt reactie van mijn kant; ik kan mijn lachen niet meer houden na zoveel pogingen om aandacht en geef me gewonnen.